Freedom

Życie w Tokio wymaga jednej rzeczy – wpływów. Bez tego nie masz ani pieniędzy, ani komfortu, ani przyszłości. Wie o tym każdy, jednak nie każdy to posiada. Niektórzy łudzą się, że zaradnością da się osiągnąć wszystko, lecz jest to zwykły stek bzdur, który próbuje wpleść sens w życia tych, którzy znajdują się na nizinach drabiny społecznej. Wie o tym z pewnością Jinsoku Sakura, będąca kolejnym, bezrobotnym elementem w Metropolii. Białowłosa dziewczyna wie od małego jedno, nie ma perspektyw na sprawienie, by jej życie było życiem przyjemnym. Jej ciężki, niekiedy złośliwy charakter – przypominający dziecko, które próbuje być dorosłe – uniemożliwia podjęcie pracy w wielu miejscach. Zna siebie na tyle, że jest świadoma tego, że przyniesie problemy tam, gdzie będzie pracowała, przede wszystkim znając swoją skłonność do przemocy i chuligaństwa. Skąd one wynikają? To proste.

Bezdomna Dziewczyna absolutnie nienawidzi niesprawiedliwości. Często reagowała, widząc znęcanie się nad kimś lub ciemne biznesy – które miała szczęście lub nieszczęście widzieć. Pięści od zawsze były jej sposobem na walki z takimi zjawiskami do tego stopnia, że jej facjata nie jest najpozytywniej kojarzona w niektórych dzielnicach miasta, stąd przyjęła bardzo ruchomy styl życia. Im krócej jest w jednym miejscu, tym lepiej. To, co stawia ją w szranki z Policją i bardziej państwowymi służbami, to poza bójkami, które szybko spowodowały, że z czystej złośliwości może być wylegitymowana – to jest jeszcze jej anarchizm. Jest antypaństwowcem, uważając je za niesprawiedliwą instytucję, która jedyne co robi, to bierze dla siebie. Stąd wyszły jej chuliganizmy, malowanie grafitti czy dewastacja mienia publicznego – to wszystko sprawia, że policja kocha mieć ją na oku i mieć w zakładce „Podejrzani”.

A jaką ona ma historię? Niezbyt zaawansowaną. Wychowana w warunkach klasy średniej. Żyjąc praktycznie tanim i prostym życiem, nie pragnąc za wiele, tylko czasami wchodząc w konflikty z rówieśnikami. Pamięta na pewno, jak jej rodzice zostali zamordowani przez seryjnego mordercę. Czemu? Mieli po prostu pecha. Będąc jedyną ocalałą, która czując adrenalinę w swoim ciele i zapominając chwilowo o strachu, wtopiła ostrze noża kuchennego w serce napastnika – tylko po to, by następnie potem uciec w popłochu. Jak to jej matka mówiła „Biegnij, nie zatrzymuj się, nie patrz za siebie”. Jednak jak jedno dziecko mogło oszukać i uciec przed Policją? Cuda i może się zdarzały, ale nie w tym świecie. I szczególnie nie w tym pechowym kraju. Sprawnie odnaleziona, a następnie przesłuchana i osądzona — obrona własna i okoliczności sprawiły, że otrzymała uniewinnienie, choć to samo w sobie sprawiło, że została już w kartotece. Ze względu na niepełnoletność została przekazana do rodziny zastępczej, której... delikatnie mówiąc, nie lubiła, będąc osobą sprawiającą tylko i wyłącznie problemy — wpadając w bójki i niekiedy chuliganizm. Gdy tylko nastało 18 lat, bez żadnego oporu opuściła dom i zaczęła próbę samodzielnego przetrwania, w razie potrzeby kradnąc lub zabierając siłą – nawet mogąc sobie z uśmiechem nadać łatkę "Batmana", tylko biedniejszego i słabszego, którego nikt nie lubi.

A teraz pozostaje jej dalsze życie i sprawianie kłopotów.